Bu çalışmanın amacı bağımlılık tedavisi amacıyla hastaneye başvuran hastalarda, başvuru şeklinin ve bu şeklin tedavi sonuçlarına olan etkisinin araştırılmasıdır. Özel bir hastanede retrospektif olarak gerçekleştirilen bu çalışmaya, verilerine ulaşılabilen ve çalışmaya katılmayı kabul eden 323 hasta dahil edilmiştir. Hastaların başvuru şekli, sosyodemografik özellikleri, kriminal kaydı, relaps oranları ve eşlik eden eksen II psikiyatrik tanılar arasındaki ilişkiler araştırılmıştır. Taburcu edildikten altı ay sonra, yarı yapılandırılmış görüşme formu ile hastaların kendisi ya da bir aile üyesi ile yüz yüze ya da telefonla görüşme sağlanmıştır. Kendi isteği ile hastaneye başvuran hastalar ile bir başkası tarafından yönlendirilen hastalar arasında, sosyodemografik özellikler, criminal kayıt varlığı, uyuşturucu madde kullanım paternleri ve relaps oranları açısından istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmıştır. Bu çalışmanın sonuçları, bağımlılık tedavisinin daha erken basamaklarında ailenin de tedaviye katılımının yararlı olduğuna işaret etmektedir. Bağımlılık tedavisinin başlangıcında, ailenin tedaviye katılımının prognoza ve hastanın tedavi motivasyonuna hangi ölçüde katkı sağladığına dair ilerleyen dönemde gerçekleştirilecek çalışmalara gereksinim duyulmaktadır.

Amaç: Madde Kullanım Bozukluğu (MKB), olumsuz sonuçlarına karşın kompulsif madde kullanımının devam ettiği yineleyen, kronik bir hastalıktır. MKB, DEHB’si olan bireylerde, DEHB de MKB’si olan bireylerde daha sıktır. Bu araştırma, DSM-IV TR’ye göre madde bağımlılığı/kötüye kullanımı olan bireylerde DEHB sıklığının ve sosyodemografik ve klinik özellikleri ile ilişkisinin araştırmayı amaçlamıştır. Yöntem: Bu araştırmada 485 hastanın tıbbi kayıtları incelenmiştir. Hastaların hepsi alkol veya madde kötüye kullanımı/bağımlılığı tanısını almıştır. Sosyo-demografik ve klinik özellikleri ile ilgili veriler tıbbi kayıtlardan elde edilmiştir. Bulgular: Araştırmaya dâhil edilen 395 hastanın 37 (%9.4)’si kadın, 358 (%90.6)’sı erkek olduğu ve ortalama yaşlarının 31.53 ±10.44 olduğu tespit edilmiştir. DEHB komorbiditesi 82 (%20.8) hastada tespit edilmiştir. DEHB komorbiditesi olan grupta ortalama yaş DEHB komorbiditesi olmayanlara göre daha düşük olduğu tespit edilmiştir (27.10± [7.87] ile 32.69± [10.73], p<0.05). DEHB’si olmayan grupta remisyon oranı daha düşük bulunmuştur (%48,8 ile %33,2, p<0.05). Esrar ve türevleri DEHB’si olan grupta daha fazla kullanılıyor iken, alkol ve çoğul madde kullanımı DEHB’si olmayan grupta daha sık olduğu tespit edilmiştir (p<0.05). Sonuç: DEHB’si olan hastaların büyük bir kısmının tanısı madde kullanımına başlandıktan sonra konduğu tespit edilmiştir. Bu bulgular, erişkinlerde DEHB tanısının yeterince bilinmediği ve bu konuda daha dikkatli olmamız gerektiğini akla getirmektedir.