-

Fiziksel egzersiz sağlığımızı korumamızda hayati bir rol oynar. Moleküler seviyede fiziksel egzersiz serotonin gibi sinir ileticilerinin salgılanmasına neden olur. Serotonin eksikliği stres ya da depresyon durumuna sebep olabilir. Fiziksel egzersizin beyindeki serotonin seviyesini artırdığını varsaydık. Bu nedenle, bu çalışmada erkek Wistar sıçanları beyin dokusundaki serotonine yönelik oksijenli ve oksijensiz çalışma etkisini araştırmayı amaçladık. 28 adet erkek Wistar sıçanı, bir haftada gerçekleştirilen 1x, 3x, 7x’li oksijenli ve oksijensiz çalışma grupları olmak üzere 7 adet kontrol grubuna ayrılmıştır. Sıçan çarkı, oksijensiz çalışma için 20 dakika boyunca 35 m/min hızda kullanılırken oksijenli çalışma için 30 dakika boyunca 20 m/min hızda kullanılmıştır. Serotonin seviyesi ST/5-HT (Serotonin/5- Hidroksitriptamin) ELISA Kit kullanılarak ölçülmüştür. Tedaviler arasında önemli farklılıklar ANOVA (α = 5%) ile test edilmiştir. Varsayımımızın aksine, hem oksijenli ve hem oksijensiz çalışma gruplarının kontrol grubundan daha düşük bir serotonin seviyesine sahip olduğu ortaya çıktı.

Serebral kan damarları insanların ve hayvanların beyinleri için çok önemlidir. Kan akışının kesilmesi ya da durması nedeniyle oluşan herhangi bir anomali ölümcül sonuçlara sebep olabilir. Diklorvis, Otapiapia ya da Madarar piapia olarak bilinen bölgesel olarak formüle edilmiş sinek ve böcek ilaçlarının aktif maddeleriyle oluşan uçucu bir organofosfattır. Diklorvis, geri dönülemez bir şekilde asetilkolinesteraza bağlanan ve inhibisyonuna sebep olan bir anti- asetilkolinesterazdır. Bu çalışma yetişkin wistar sıçanlarının serebral damar histolojisindeki diklorvos etkilerini saptamayı amaçlar. Sağlıklı görünen 25 adet wistar sıçanı rastgele seçilmiş ve beş gruba ayrılmıştır. İlk iki grup kontrol grubu olarak kullanılırken son üç grup etanol çözeltisinde aşırı dozda diklorvosa maruz bırakılmış ve 28 gün boyunca deney uygulanmıştır. Son dozdan 24 saat sonra hayvanlar öldürülmüş
ve beyin dokuları rutin histolojik teknikler için alınmıştır. Bütün hayvanların nisbi beyin ağırlıkları saptanmış ve tedavi edilen gruplarla kontrol grubunun ortalamasını kıyaslamak için ANOVA uygulanmıştır. Kontrol gruplarıyla tedavi edilen grupların ortalama beyin ağırlıklarında istatiksel olarak önemli bir fark [F = 0.88, p = 0.49] saptanmamıştır. Tedavi edilen grupların H&E kimyasal maddeleri(kalıntıları) perivasküler ödem, piknoz ve apoptozun farklı derecelerini göstermiştir. Diklorvosun aşırı kullanımı perivasküler ödem ve apoptoz gibi histomimaride serebral vasküler değişikliklere sebep olabilir fakat beyin ağırlığını etkilemeyebilir.

Ağrı, hastalık, bedensel yaralanma veya organik bozukluğa bağlı rahatsızlık verici bir duygu olarak tanımlanır. Bu gözden geçirmede ağrı semptomlarının ortaya çıkışı ve seyrinde kültürel faktörlerin etkileri incelenmiştir. Yöntem: Ağrı ve diğer somatik semptomların farklı kültürlerdeki görünümleri irdelenmiştir. Bulgular ve sonuç: Psikiyatrik hastalıklarda özellikle somatik semptomların kültüre özgü çeşitliliği dikkat çekmektedir. Gelenekler ve inanç sistemleri, disosiatif ve somatoform semptomların oluşması, ortaya konması ve bunlarla başa çıkılmasını büyük oranda etkiler. Somatik hastalardaki semptom tipi kültüre göre değişmektedir. Güney Amerika ve Asya’da, özellikle gelişmekte olan ülkelerde somatik yakınmaların sıklığı daha yüksek oranda bulunmuştur. Batı kültüründe fiziksel ve duygusal deneyimler daha kesin olarak birbirinden ayrılır. Bu sebeple somatik şikayetler
batı toplumlarında daha az görülüyor olabilir. 

Demans ve felç 65 ya da daha yaşlı bireylerde sıkça görülen büyük bir sağlık problemidir. Kolesterolün demans ve felç patojeninizde yer aldığını doğrulayan pek çok çalışma vardır. Genel olarak koroner kalp hastalığında kolesterolü düşürmek için kullanılan Atorvastatin demans ve felç tehlikesini azaltmada uygulanabilir bir tedavidir. Atrovastatin’in uzun süreli kullanımının demans ve felci önlemede etkili olduğu görünmektedir. Bu çalışmanın amacı demans ve felç durumlarında atorvastatinin farmakolojik yararına odaklanmaktır.

Tek bir gene bağlı hastalıkların gen terapisi ile tedavisi hala bir kısım tarafından deneysel olarak nitelendirilse de özellikle bu son 10 yıldaki en son klinik başarılar ile gittikçe daha fazla kabul gören bir yöntem haline gelmektedir. DNA’yı harika bir kolaylıkla ve hassasiyetle modifiye edebildiğimiz clustered regularly interspaced short palindromic repeats (CRISPR)-CRISPR associated protein 9 (Cas9) metodu gibi yeni tekniklerin keşfi ve ilerleyen teknoloji ile genetik modifikasyonları uygulamak daha kolay bir hale gelmektedir. Gen terapisi psikiyatrik ve Alzheimer ya da Parkinson hastalığı gibi nörodejeneratif rahatsızlıkları tedavi edebilecek güçlü ve büyük bir potansiyeli olan bir yöntemdir. İyileştirecek olacak genetik malzemenin doğrudan hücrelere yollanması ve rahatsızlığın direkt olarak kaynağından çözümlenmesi, gen terapisinin basit prensipidir. İstenilen genlerin hedef
hücrelere taşınması için kullanılan viral ve viral olmayan vektörler listelenmiş ve kısaca açıklanmışlardır. Viral vektörlerin aksine viral olmayan vektörler bağışıklık sistemini tetiklemezler fakat düşük transfer seviyeleri onları araştırmalar için daha az ilgi çekici yapmaktadır. Adenovirüsler, adeno ilişkili virüsler, alt kategorileri olan lentivirüslerle birlikte retrovirüsler ve herpes virüsleri konumuz olan, beyinde ve merkezi sinir sisteminde tedavi amaçlı kullanımlarına ilişkin avantajları ve dezavantajları ile karşılaştırılmıştır. Nörotrofik faktörlerin beyinde ve sinir dokusunda önemli rolleri vardır. Nörodejeneratif rahatsızlıkları tedavi etmek için nörotrofik faktörleri viral vektörler kullanarak iletmek, umut vadeden bir yaklaşım yoludur. Bu yazıda, bütün temel ayrıntıları ve beyine dair sunabileceği tedavi edici etkileri ile tarihsel arkaplanı da dahil edilerek gen terapisinin prensipleri, metodları, zorlukları ve klinik uygulamaları hakkında bilgi vermek amaçlanmıştır.

Bu makalede, nörobilimdeki tüm gelişmelere karşın, nöropsikoloji temelli Şahsiyet Teorileri’nin henüz çok az olduğuna dikkat çekilmiştir. Bu durumu dikkate alan yazarlar, yeni bir NöroAnatomoFizyolojik temelli “Şahsiyetin ve Psikopatoloinin oluşumu ve ekspresyonu” ile ilgili bir yaklaşım önermişlerdir. Ayrıca yeni bir çalışma alanının oluşabilme ihtimalini tartışmışlardır.

Derin beyin sapı lezyonlarının daha önceden cerrahi müdahaleyle çıkartılmasının mümkün olmadığı düşünülüyordu. Kişiye göre özelleştirilmiş kafa iskeleti yaklaşımlarının gelişimiyle, detaylı topografik anotomi bilgisiyle, intraoperatif haritalamanın kullanılmasıyla, güvenli giriş alanlarının belirlenmesiyle, gelişmiş araknoid teşhisiyle, nörovasküler yapıların dikkatli müdahalesiyle, minimal beyin sapı kompresyonu ve daha az rektartör kullanılan ameliyatlarda kullanılan modern cerrahi tekniklerle birlikte, daha önceden cerrahi müdahale ile çıkartılması mümkün olmayan lezyonların çıkartılması mümkün hale gelmiştir. Sonuç olarak, bu çalışmada genel bir bakış ele alınmış ve her yaklaşımın ve müdahalenin teknik perspektifi detaylı bir şekilde ele alınarak örnekleyen vakalar ortaya konulmuştur.

Bu olgu sunumunda tekrarlayan transkranial manyetik uyarımın tedaviye dirençli işitsel varsanılarda etkinliği bildirilmektedir. Literatürde işitme varsanılarında tedavisel etkinliği oldığu bildirilen protokollerin çoğunda sol temporoparietal bölgeye baskılayıcı düşük frekanslı transkraniyal manyetik uyarım kullanılmıştır. Temporoparietal ve frontal beyin bölgeleri arasındaki işlevsel bağlantının düzeltilmesi, şizofrenide işitsel varsanılarda transkranial manyetik uyarımın etkinliğinin altında yatan mekanizma olabilir. transkranial manyetik uyarım bu olguda bildirilen hasta tarafından iyi tolere edilmiştir. Gelecekteki çalışmalar optimum uyarım bölgesi ve parametreleri üzerine yoğunlaşmalıdır.

Bu çalışma, yutma zorluğu terapisinden önce ve sonra Koralı Huntingon Hastalığı(HD) arasındaki yutkunma özelliklerine odaklanmıştır. Çalışma, Koralı HD’nın ergenlik döneminde başlayan çeşidine sahip olan 21, 22 ve 33 yaşlarındaki üç kız kardeşten oluşmaktadır. Hastalar, Manipal Yutkunma Becerileri Kılavuzu kullanılarak yutkunmaları için kapsamlı bir şekilde değerlendirilmişlerdir. Her hasta, standart bir ölçme kabı kullanılarak katı, ince sıvı, 5ml ve 10ml’lik kalın sıvıları yutmaya maruz bırakılmışlardır. İstatistik programı olan SPSS (sürüm 17) kullanılarak betimleyici istatistikler elde edilmiştir. Gözlem sırasında, üç hasta da ani vücut hareketleriyle duruş dengesizliği, yiyecek dökme, kısmi yutma foksiyonu, intra kapsül retansiyonu, nemli ses ve öksürmenin yanı sıra duyusal ve motorsal bulgular ortaya koymuştur. Bilişsel ve davranışsal yaklaşıma dayanan müdahalelerin takibi başlatılmıştır. Öksürük ve intra kapsül retansiyonunun semptomları duyusal açılardan hiçbir değişlik olmadan tedavi sonrasında azalmıştır. Bu çalışma, yoğun bilişsel eksiklikleri ve Huntingon Hastalığı (HD)’na bağlı yutma zorluğu olan üç kız kardeşi inceler. Rehabilitasyon desteği almalarına rağmen, bu semptomlardan tam olarak kurtulamamışlardır. Bu bulgular, koralı Huntingon Hastalığı(HD)’nın yutkunmaya dayalı tedavi sonuçlarının tanımlanmasının ve gösterilmesinin önemini vurgulamaktadır.